Alweer heeft een van zijn jonge hulpjes op zee het leven gelaten. Voor hem was er geen toekomst meer in een roddelende, door vooroordelen vergiftigde dorpsgemeenschap. Zelfs een enkeling die het voor de visser opnam zag voor hem geen andere uitweg dan zelfmoord plegen.

De Britse regisseur Paul Carr zag overeenkomsten tussen de Engelse kust, waar componist Benjamin Britten zijn opera plaatst en Paesens-Moddergat, het tweelingdorp aan het Wad, een voormalige vissersgemeenschap die ooit in de negentiende eeuw met zeventien verdrinkingsdoden te maken had. Evenzoveel kruisen verschenen op het toneel tijdens de finale van deze aan de rand van het zilte Wad gebrachte productie.

Carr, verantwoordelijk voor het visuele aspect, had zich duidelijk laten inspireren door de dynamiek van Brittens muziek. De verhoogde bühne met zijn vele houten stoelen en een door het Nootstroom Britten Orkest gevormde achterwand, werd – door de focus van de handeling steeds op een andere plek te leggen – in de volle breedte benut. Van de solisten en koorzangers vergde Carr veel. In het gelid staan, wat in sommige producties voorkomt, was er niet bij. Iedere dorpeling leek individuele regieaanwijzingen te hebben gekregen. Daar waar de muziek rust uitstraalde hield Carr de bewegingen en interactie beperkt.

Messcherp, krachtig en intens
De vocale prestaties logen er niet om. De veeleisende koorpartijen werden messcherp, krachtig en intens neergezet. Vol overgave zonder de hechtheid te verliezen. Een formidabele prestatie. De solisten waren van de bovenste plank. De Friese tenor Albert Bonnema stond garant voor een indringende Peter Grimes, vocaal top en volstrekt overtuigend geacteerd. Ook sopraan Jeanette van Schaik was als schooljuf helemaal wat het moest zijn. En er waren onder de solisten nog meer bekenden, zoals tenor Sander de Jong, bariton Raoul Steffani en mezzo Marion van den Akker. Maar bekend of niet, alle solisten waren om te zoenen.

Ook dirigent Arnoud Oosterbaan kende zijn Britten. Bloedstollend waren de ‘vegen’ die hij zijn orkest liet uitdelen. Massieve, huiveringwekkende passages, een wilde horrorfilm waardig, wisselde hij af met milde, meer romantische klanken. De bekende ‘sea interludes’ stonden als een huis.

De grootste verdienste: alles paste bij elkaar. En dan wordt een plus één ineens drie. Tel daarbij het indrukwekkende klankbeeld en de overrompeling was compleet.

RUDOLF NAMMENSMA – Leeuwarder Courant  12 september 2021